Ik ging deze zomer voor het eerst klimmen in een klimbos. Ik dacht altijd dat ik dat wel zou durven en het niet zo moeilijk zou vinden. Maar oh, wat kwam ik mezelf tegen!
Hoge hoogte
Allereerst was daar de hoogte. Hoewel ik mezelf niet beschouw als iemand met hoogtevrees (ik maakte nota bene ooit een tadem-sprong uit een vliegtuig) viel het me toch een beetje tegen om op hoogte boven ‘niemandsland’ te begeven in de oversteek van boom naar boom. Hoe wiebeliger de oversteek, hoe minder zelfverzekerd ik was.
Tot ik zelfs op slot sloeg!
Omdat mijn partner geen zin had om steeds als eerste het parcour op te moeten (zij is de sportvrouw die nergens bang voor is) en de tieners ook niet stonden te popelen, ‘offerde’ ik me op. Ik begon voortvarend, maar na twee hindernissen nam de moeilijkheidsgraad toe. Tenminste, zo ervaarde ik het. Een bewegende brug, die extra vering kreeg doordat deze verbonden was aan de brug eronder- van een ander parcour waar mensen in hoge snelheid overstaken.
“Oke, Es, ” sprak ik mezelf inwendig toe. “Rustig blijven, concentreren, stap voor stap. Laat je niet gek maken.”
Het duurde even, maar ik kwam aan de overkant. Opgelucht haalde ik adem en…zag hoe de rest van mijn gezelschap met het grootste gemak overstak. Akward!
En toen kwam de volgende oversteek. Los bungelende palen, de één in de breedte, de ander in de lengte. Daar liep ik mentaal volledig vast. Ik vond deze zo eng, omdat de palen aan hun touwen zo wiebelig waren, dat ik het zweet voelde uitbreken, mijn hartslag voelde stijgen en mijn hoofd maar bleef zeggen: “NIET BEWEGEN!”
Maar ja…met mijn gezelschap achter me en daarachter nog meer mensen op het parcour, is er weinig stil te blijven staan aan. Je kunt niet terug…Maar steeds als ik mezelf ertoe wist te zetten een beweging voorwaarts te maken, riep alles in mijn lijf “NEE,” en verviel ik weer in bevriezen.
Je eigen therapeut zijn
En daar komen de skills, die ik dagelijks in mijn werk inzet om anderen te leren over mindset, omgaan met angst en je vlucht, vecht of bevriesreactie, bij mezelf aan bod.
Dat ik een bevriezer ben in enge situaties had ik al eerder in mijn leven ontdekt. Mijn benen worden jelly als ik me in gevaar waan en zijn van ‘no-use-at-all.’ Ik moest het dus hebben van vertrouwen in mijn armen. En van wat ik tegen mezelf zei in mijn hoofd.
En die monoloog verliep ongeveer zo:
“Oke Es, rustig blijven. Inademen en rustig uitademen. Goed zo.” (voelde meteen spanning zakken- voor even)
“Focus op jezelf, dan duurt het maar langer. Ze kunnen niet anders dan wachten.”
“Niet vooruit kijken, balkje voor balkje.” (zeer ACT- in het hier en nu blijven)
“Oke, eerst de volgende touwen pakken, daarna voet voor voet overstappen.”
“Oke, je bent één balk verder, de volgende…”
“Niet op of omkijken, blijf focussen op jezelf” (zo’n klimpark is bij uitstek een concentratie- oefening.)
“als je valt hang je aan een veiligheidskabel. En er zijn netten.”
Ik haalde de overkant. Zonder te vallen. En mijn gezelschap volgde mij. Heel snel… Die vonden die oversteek kennelijk niet zo spannend als ik. Maar dat maakt niet uit. Ik deed het, ik verlegde een grens, ik behaalde een succes(je), ik leerde over mezelf en ik heb ervaren wat cliënten vaak ervaren: spanning, angst. En hoe waardevol de juiste mindset dan kan zijn, is maar weer gebleken.
Ook leren om te gaan met angst en spanning? Of hoe je met je mindset jezelf vooruit kunt helpen?
Dat kan natuurlijk! Ik help mensen tussen 6 en 60+ jaar die:
– meer zelfvertrouwen willen
– een beter zelfbeeld
– beter om willen kunnen gaan met spanning en angst en
deze uiteindelijk willen verminderen door de juiste mindset en succeservaringen.