Ik ben

Esther Huijbers, dramatherapeut en praktijk-eigenaar.

Mijn voorgeschiedenis:

Ik groeide als kind op in een fijne omgeving. Ik ben oudste kind van mijn ouders, ik heb één zusje. Mijn vader was de kostwinner, mijn moeder was thuisblijfmoeder en daarna ging zij werken in een tuincentrum, haar passie voor planten tot uiting brengen. Uit school was er ruimte om af te spreken, ik zat op zwemles en later ook op dwarsfluit-les en toneel en volleybal.

Ik was altijd al, en ben nog steeds, een gevoelig mens. Vroeger was hier nog geen naam voor. Maar ik herken mezelf op veel vlakken in hooggevoeligheid. Ik heb een groot empatisch vermogen, evenals een groot rechtvaardigheidsgevoel. Ik ben snel emotioneel geraakt en ben erg gericht op verbinden met anderen. Fysiek ben ik gevoelig voor licht, wat nogal eens foto’s oplevert waarop ik met één oog dichtgeknepen sta. Hoewel ik hou van sociale contacten, feestjes en gezelligheid, kan me dit ook energie-technisch leegzuigen. Dan laad ik het liefste weer op door mezelf even terug te trekken, te slapen, te lezen of in een warm bad.

Mijn gevoeligheid helpt me in mijn werk goed om me in te kunnen leven in mijn cliënten en goed af te stemmen op hen, hun hulpvraag en hun emoties.

Pestverleden

Groep acht deed ik, na een verhuizing, op een nieuwe school, in een nieuwe omgeving. Ik kwam in een klas die al acht jaar op elkaar ingespeeld was. En daartussen moest ik mijn plek zien te vinden. Dit verliep zeer moeizaam en regelmatig werd ik uitgescholden, buitengesloten of zelfs fysiek pijn gedaan.

Het resulteerde erin dat ik me opsloot en afzonderde. Ik vluchtte na schooltijd naar huis en kwam de rest van de dag niet meer buiten. Mijn ouders probeerde van alles om het pesten te stoppen, maar niets leek te helpen. Ten einde raad schakelde zij een maatschappelijk werkster in die bij ons thuis met mij kwam praten. En dat was het omslagpunt!

De maatschappelijk werkster leerde me het schelden te negeren. Een advies wat mijn ouders me ook gaven, maar ik als beginnende puber niet wilde aannemen van ze.

Negeren is niet makkelijk, omdat je het schelden steeds hoort, maar ik moest proberen om niet te laten merken dat het wat met me deed. Als de pesters geen reactie meer zouden krijgen, zou het pesten uitdoven.
Ik weet nog dat ik de eerste keer na dit gesprek de hond ging uitlaten. Ik moest een klein stukje van ons huis naar een paadje lopen langs de speeltuin waar de pesters zaten.

Zodra ze me in beeld hadden, begonnen ze te roepen. Met bonzend hart en suizende oren liep ik richting het paadje en probeerde zo goed als ik kon niet te kijken, niet te reageren en met opgeheven hoofd voorbij te lopen. Het zweet prikte aan alle kanten op mijn lijf, maar het negeren was gelukt. Daarna deed ik het nog eens en nog eens en nog eens. Ik voelde me steeds sterker worden. Dacht: “Ik hoor je wel, maar het doet me niks.”

Langzaamaan durfde ik weer vaker naar buiten. Het was steeds maar een klein stukje langs die pestkoppen in de speeltuin en dan was het voorbij. Ik sloot me aan bij de plaatselijke toneelvereniging en kreeg daar vriendinnen. Ik startte op de middelbare school, waar ik ook een groepje vriendinnen vond. Enkele pestkoppen gingen naar dezelfde school, maar intussen was ik al zover gegroeid dat dat me niets meer deed.

Van kwetsbaarheid naar kracht

Wat tijdens het pesten mijn kwetsbaarheid was, is nu een verdienste in mijn werk. Ik kan me als geen ander inleven in gevoelens van onzekerheid, angst of minderwaardige gedachten over jezelf. En wat dat met je gevoel doet en hoe je daarmee probeert te dealen. Hierdoor kan ik me goed inleven in mijn cliënten en vanuit die verbindingen werken aan zelfvertrouwen, zelfbeeld en andere oplossingsvaardigheden.

In mijn praktijk help ik mijn cliënten ook hoe zij assertiever en meer weerbaar kunnen worden tegen pesterijen. Door bijvoorbeeld in rollenspel te oefenen hoe je kunt reageren en wat je reactie voor effect heeft. Maar ook oefenen we een stevige lichaamshouding, grenzen aangeven en geven we uiting aan de gedachten en emoties die gepaard gaan met dit thema.

Eigen praktijk.

Na de middelbare school deed ik Sociaal Pedagogisch Werk. Een sociaal beroep is me op mijn lijf geschreven, dus dit was een logische keuze. Ik liep stage op een kinderdagverblijf en ontdekte daar al snel dat dat niet was wat ik wilde. Ik wilde meer uitdaging. Mensen helpen op een andere manier. Op de opleiding attendeerde de dramadocent mij op de opleiding tot dramatherapeut. En daar kwamen mijn twee werelden bij elkaar: werken met mensen om hen te versterken en toneel. Ik leerde er drama in te zetten als middel om anders met je problemen om te gaan.

Na mijn afstuderen (2004) ging ik aan de slag als dramatherapeut bij een organisatie in de jeugdzorg. Ik heb daar 12 jaar gewerkt en me kunnen ontwikkelen tot een ervaren therapeut. Toen scheidde onze wegen en besloot ik voor mezelf te beginnen (2016). Intussen heeft de praktijk een gevestigde naam binnen Boxtel en komen er kinderen, jongeren en volwassenen vanuit Boxtel, maar ook verre omgeving om op een actieve manier aan hun hulpvraag te werken.