In tranen
doet ze haar verhaal uit de doeken. De (mogelijk) nieuwe cliënt (25 jaar) die haar verhaal aan de overkant aan tafel vertelt. Ze is onzeker over zichzelf, over haar handelen, over hoe anderen naar haar kijken. En dat heeft invloed op haar dagelijks leven. Bijvoorbeeld omdat ze niet voor zichzelf op durft te komen, niet durft te dragen wat zij eigenlijk mooi vindt. En niet haar dromen najaagt.
De oorsprong van haar onzekerheid ligt in haar verleden. Op de basisschool werd ze gepest. En dit zette zich voort op de middelbare school. En toen trof ze ook nog een fout vriendje. Ze had zichzelf opgelegd dat ze het zelf op moest lossen en zweeg over hoe zij zich dagelijks door de schooldagen worstelde. Haar ouders merkten wel dat ze prikkelbaar was en kribbig. Maar ze weten het aan hormonen, pubertijd, druk op school. En zo ontstond een patroon van zwijgen, dingen alleen op moeten oplossen en zich steeds onzekerder voelen.
“Hoe hield ze het eigenlijk al die tijd zo lang vol?” vroeg ik haar. Ze haalde haar schouders op. Ze weet het niet. Ze doet het gewoon. Elke dag opstaan, gaan werken, sporten, afspreken met vrienden. En ’s avonds weer naar bed. Dag in, dag uit. Maar steeds vaker voelde ze zich down. Of was ze verdrietig zonder goed te weten waarom.
Ze wil zich beter voelen. Sterker. Lekkerder in haar vel. En dus is ze op zoek gegaan naar hulp. Aan het einde van het intakegesprek besluit ze dat ze bij mij wil starten.
Het gaat wel weer…
We gaan aan de slag.
We werken eerst aan het opbouwen van vertrouwen en veiligheid. Dé basis waarop je als cliënt jezelf durft open te stellen. Dit is een belangrijk proces van therapie. Zonder dit proces kun je niet tot de kern komen. Dit vraagt tijd en energie. Ondertussen merkt de cliënt dat er wat meer rust komt. Er is een plek waar ze haar verhaal kan doen zonder oordeel. Waar ze bevraagt wordt, waardoor ze vanuit een ander perspectief kan kijken naar haar gedachten. Waar ze überhaupt even kan stilstaan bij zichzelf. Dat was al heel lang geleden. Ze gaat zich al wat beter voelen.
Na enkele weken meldt ze: het gaat eigenlijk wel weer. Ze wil stoppen met de therapie. Het lukt haar wel weer op eigen houtje, denkt ze.
Ijsberg
Wat er feitelijk gebeurt in dit proces is een pleister plakken op een gapende wond. De ergste pijn is wel weg. En daarmee hopen dat de wond wel zal genezen.
Bij een oppervlakkige schaafwond is dit een werkende methode. Maar bij een diepe wond is dit slechts een doekje voor het bloeden. Zo werkt dat ook met mentale en psychische klachten.
Ik laat de cliënt onderstaande tekening van een ijsberg zien om wat meer uitleg te geven over therapie:
Een ijsberg bestaat uit 2 delen:
- Het deel wat we zien aan de oppervlakte van de zeespiegel
- Het deel wat onderwater is, wat veel groter is en onzichtbaar voor de buitenwereld.
Het bovenste gedeelte van de ijsberg staat symbool voor het gedrag wat wij bij mensen kunnen waarnemen. Jij kan dat ook zien, bij anderen en misschien ook wel bij jezelf. Denk aan:
- Opstandig gedrag
- Vermijdend gedrag
- Storend gedrag
- Je stoerder voordoen dan je bent
- Een kort lontje
- Prikkelbaar
- Clownesk
- Aandacht trekken
De onderkant van de ijsberg, daar zit de oorzaak van dit gedrag.
- onzekerheid
- angst/stress
- trauma
- schuldgevoel
- problemen met zelfvertrouwen en zelfbeeld
- terugkerende/ oude patronen
Wanneer een cliënt voelt dat er weer wat rust komt, betekent dit vaak dat aan de bovenkant van de ijsberg de scherpe kanten eraf zijn. Je voelt je wat fijner en kunt iets gemakkelijker het hoofd bieden aan uitdagingen. Maar daar begint juist de grootste uitdaging: de oorzaak van het probleem aanpakken. Naar de kern. Laagje voor laagje afpellen, uitdiepen, onderzoeken, verwerken, doorvoelen.
Eng en confronterend
Natuurlijk, het is super eng en confronterend om naar die onderkant van de ijsberg te gaan kijken. Het legt zenuwen bloot. Het raakt het diepste van je ziel. Pijn waar je al jaren allerlei manieren voor hebt gevonden om ze niet te hoeven aankijken of ervaren. Maar die er wel toe leidde dat je vastliep in je dagelijks leven.
Toch is het aankijken van die pijn, het doorleven van emotie en het aanpakken van patronen de enige manier om de wonden écht te laten genezen. En dat kost een beetje meer tijd, maar is dan wel voor levenslang helpend.
Wat zou jij doen?
Wil jij definitief afrekenen met je oude pijn? Patronen doorbreken? Lekker in je vel zitten in het dagelijks leven en dit ook volhouden? Dan doe je er goed aan om mijn traject “in 4 maanden weer lekker in je vel” te starten. In dit traject help ik je van boven tot onder door de ijsberg heen.
Werken met Esther?
Wil je voor je zoon of dochter een traject? Klik dan hier.
Ik wil in 4 maanden lekker in mijn vel.
