Onbedaarlijk huilen. Kennen jullie dat? Huilen alsof het nooit meer zal stoppen. Met van die grote uithalen en sniffen, snotteren, dikke ogen en even zo’n dikke tranen die langs je wangen biggelen. Die van die trekkerige strepen trekken als ze opdrogen op je wang. En druppels die onder aan je kin blijven hangen.
En als iemand je vraagt waarom je zo huilt, kijk je die ander met je meest zielige blik aan en haal je je schouders op. Je weet het zelf eigenlijk ook niet.
Gek eigenlijk, dat we een verklaring moeten hebben voor ons verdriet. Want, verdriet, maar ook andere niet-zo-fijne- emoties horen net zo bij het leven als plezier hebben en lachen. Als iemand hartelijk lacht vraag je doorgaans niet wat er aan de hand is. De kans dat je mee gaat lachen is groot. Lachen voelt fijn. Het geeft energie, maakt endrofines (geluk-stofjes) en we willen er het liefst heel veel van.
Maar we kunnen pas plezier ervaren, als we ook weten wat de andere kant is. Als je je ook rot kunt voelen. Je rot mag voelen. Want ook dat is het leven. Omdat je niet lekker in je vel zit. Omdat je tegenslag ervaren hebt. Omdat je iemand verliest die je dierbaar is. Omdat je hormonen opspelen. Omdat je je zorgen maakt. Omdat we wéér in een lockdown zitten. Omdat gewoon…je even wilt huilen.
Wist je dat huilen eigenlijk positief is?
Ik geef je 3 redenen waarom huilen goed voor je is:
- Het lucht op. Geef toe, je kent dat zelf ook wel. Dat als je een keer een goede huilbui hebt, je je daarna moe, maar ook lichter voelt. Huilen verminderd namelijk stress. Je huilt je stress als het ware naar buiten.
- Huilen maakt je positiever. Dat zit zo: door te huilen vertraag je je ademhaling en verlaag je je hartslag. Hierdoor voel je je meer ontspannen en gelukkiger.
- Huilen verbindt. Samen lachen ook. Maar bij huilen schuilen er diepgaandere emoties, gedachten en obstakels achter, waarin je troost, steun of hulp ontvangt. Dit draagt bij aan het verbeteren van de band. En dat is natuurlijk weer een positief gevolg.
Nu we weten dat huilen eigenlijk juist goed voor is, kunnen we misschien meteen het taboe op huilen doorbreken. In onze maatschappij wordt huilen nog teveel gezien als teken van zwakte en kwetsbaarheid.
Omgaan met andermans tranen.
Je partner, je ouder, je kind huilt. Die dikke tranen waar ik het in de intro al over had. Hij of zij kan geen reden bedenken voor die tranen, maar ze zijn er wel. Wat doe je dan?
Onze neiging is om te willen oplossen. Door te praten of praktisch iets te doen. Toch hoef dat niet altijd. Maar wat dan?
- Ga eens in stilte bij de ander zitten. Leg een hand op de rug of schouder om te laten voelen dat je er bent, maar zeg verder niets. Ook niet als de stilte ongemakkelijk begint te voelen. Dit mag er zijn. Het opvullen van de stilte is het oplossen van ons eigen ongemak.
- Geef iemand toestemming om te mogen huilen. Soms zijn de woorden “toe maar, huil maar” helpend om de tranen los te kunnen laten.
- Vermijd dooddoeners als “het komt goed” of “hey, kom op! Schouder eronder”. (of alle andere denkbare vormen) Hoe waar deze zinnen ook zijn, het blijft iemand proberen uit het verdriet te halen. Maar het verdriet mag er zijn.
- Let op signalen van de huilende persoon. Wanneer zie je ontspanning ontstaan? Hoor je een diepe zucht? Wordt ademhaling rustiger? De tranen minder? Dat is het moment waarop het verdriet klaar is en waarop je kunt checken: “het lijkt of je verdriet gezakt is, klopt dit?”
- Vraag je de ander: “kan ik iets voor je betekenen?” of “wat heb je van mij nodig?” Als de ander niets wil, is dat prima. Het is aan de verdrietige om te beslissen of hij/zij geholpen wil of kan worden, wanneer en door wie.
- Neem even tijd voor je eigen emoties. Als je iemand getroost hebt, doet dit ook iets met jou. Schep even een luchtje, pak een glas water, concentreer je even op je ademhaling tot je ook bij jezelf weer ontspanning merkt.
“Als je huilt spreekt je hart.”
Vaker mijn blogs lezen? Meld je aan voor mijn periodieke nieuwsbrief en de blogs verschijnen in je mailbox.