Esther
Esther in een notendop
♥ Mijn lievelingseten is home-made lasagne
♥ Het liefste lees ik chick-lit boeken, altijd in het Engels
♥ Ik bracht mijn eigen roman uit
♥ Ik loop graag hard (dat maakt mijn hoofd zo lekker leeg)
♥ Ik figureerde samen met mijn dochter in een Nederlandse bioscoopfilm
♥ Van mijn zoon leerde ik schaken
♥ Mijn favoriete seizoen is de zomer
Ik ben…
Esther Huijbers, praktijk-eigenaar.
Mijn voorgeschiedenis:
Ik groeide als kind op in een fijne omgeving. Ik ben oudste kind van mijn ouders, ik heb één zusje. Mijn vader was de kostwinner, mijn moeder was thuisblijfmoeder en daarna ging zij werken in een tuincentrum, haar passie voor planten tot uiting brengen. Uit school was er ruimte om af te spreken, ik zat op zwemles en later ook op dwarsfluit-les en toneel en volleybal.
Ik was altijd al, en ben nog steeds, een gevoelig mens. Vroeger was hier nog geen naam voor. Maar ik herken mezelf op veel vlakken in hooggevoeligheid. Ik heb een groot empatisch vermogen, evenals een groot rechtvaardigheidsgevoel. Ik ben snel emotioneel geraakt en ben erg gericht op verbinden met anderen. Fysiek ben ik gevoelig voor licht, wat nogal eens foto’s oplevert waarop ik met één oog dichtgeknepen sta. Hoewel ik hou van sociale contacten, feestjes en gezelligheid, kan me dit ook energie-technisch leegzuigen. Dan laad ik het liefste weer op door mezelf even terug te trekken, te slapen, te lezen of in een warm bad.
Mijn gevoeligheid helpt me in mijn werk goed om me in te kunnen leven in mijn cliënten en goed af te stemmen op hen, hun hulpvraag en hun emoties.
Pestverleden
Groep acht deed ik, na een verhuizing, op een nieuwe school, in een nieuwe omgeving. Ik kwam in een klas die al acht jaar op elkaar ingespeeld was. En daartussen moest ik mijn plek zien te vinden. Dit verliep zeer moeizaam en regelmatig werd ik uitgescholden, buitengesloten of zelfs fysiek pijn gedaan.
Het resulteerde erin dat ik me opsloot en afzonderde. Ik vluchtte na schooltijd naar huis en kwam de rest van de dag niet meer buiten. Mijn ouders probeerde van alles om het pesten te stoppen, maar niets leek te helpen. Ten einde raad schakelde zij een maatschappelijk werkster in die bij ons thuis met mij kwam praten. En dat was het omslagpunt!
De maatschappelijk werkster leerde me het schelden te negeren. Een advies wat mijn ouders me ook gaven, maar ik als beginnende puber niet wilde aannemen van ze.
Negeren is niet makkelijk, omdat je het schelden steeds hoort, maar ik moest proberen om niet te laten merken dat het wat met me deed. Als de pesters geen reactie meer zouden krijgen, zou het pesten uitdoven.
Ik weet nog dat ik de eerste keer na dit gesprek de hond ging uitlaten. Ik moest een klein stukje van ons huis naar een paadje lopen langs de speeltuin waar de pesters zaten.
Zodra ze me in beeld hadden, begonnen ze te roepen. Met bonzend hart en suizende oren liep ik richting het paadje en probeerde zo goed als ik kon niet te kijken, niet te reageren en met opgeheven hoofd voorbij te lopen. Het zweet prikte aan alle kanten op mijn lijf, maar het negeren was gelukt. Daarna deed ik het nog eens en nog eens en nog eens. Ik voelde me steeds sterker worden. Dacht: “Ik hoor je wel, maar het doet me niks.”
Langzaamaan durfde ik weer vaker naar buiten. Het was steeds maar een klein stukje langs die pestkoppen in de speeltuin en dan was het voorbij. Ik sloot me aan bij de plaatselijke toneelvereniging en kreeg daar vriendinnen. Ik startte op de middelbare school, waar ik ook een groepje vriendinnen vond. Enkele pestkoppen gingen naar dezelfde school, maar intussen was ik al zover gegroeid dat dat me niets meer deed.
Van kwetsbaarheid naar kracht
Wat tijdens het pesten mijn kwetsbaarheid was, is nu een verdienste in mijn werk. Ik kan me als geen ander inleven in gevoelens van onzekerheid, angst of minderwaardige gedachten over jezelf. En wat dat met je gevoel doet en hoe je daarmee probeert te dealen. Hierdoor kan ik me goed inleven in mijn cliënten en vanuit die verbindingen werken aan zelfvertrouwen, zelfbeeld en andere oplossingsvaardigheden.
In mijn praktijk help ik mijn cliënten ook hoe zij assertiever en meer weerbaar kunnen worden tegen pesterijen. Door bijvoorbeeld in rollenspel te oefenen hoe je kunt reageren en wat je reactie voor effect heeft. Maar ook oefenen we een stevige lichaamshouding, grenzen aangeven en geven we uiting aan de gedachten en emoties die gepaard gaan met dit thema.
Eigen praktijk.
Na de middelbare school deed ik Sociaal Pedagogisch Werk. Een sociaal beroep is me op mijn lijf geschreven, dus dit was een logische keuze. Ik liep stage op een kinderdagverblijf en ontdekte daar al snel dat dat niet was wat ik wilde. Ik wilde meer uitdaging. Mensen helpen op een andere manier. Op de opleiding attendeerde de dramadocent mij op de opleiding tot dramatherapeut. En daar kwamen mijn twee werelden bij elkaar: werken met mensen om hen te versterken en toneel. Ik leerde er drama in te zetten als middel om anders met je problemen om te gaan.
Na mijn afstuderen (2004) ging ik aan de slag als dramatherapeut bij een organisatie in de jeugdzorg. Ik heb daar 12 jaar gewerkt en me kunnen ontwikkelen tot een ervaren therapeut. Toen scheidde onze wegen en besloot ik voor mezelf te beginnen (2016). Intussen heeft de praktijk een gevestigde naam binnen Boxtel en komen er kinderen, jongeren en volwassenen vanuit Boxtel, maar ook verre omgeving om op een actieve manier aan hun hulpvraag te werken.
Vera
Mijn naam is Vera Golembiewski, geboren in Gouda in 1999, en momenteel geniet ik van de charme en magie van Den Bosch, een stad die een bijzonder plekje in mijn hart heeft veroverd.
Vroeger
Al in mijn vroege jeugd ontwikkelde ik een diepe liefde voor theater, een passie die ontstond uit de magische momenten die ik op het podium beleefde. Het theater werd mijn thuis, een veilige haven waar ik als kind altijd naar verlangde. Naast mijn liefde voor theater koesterde ik ook een diepe genegenheid voor muziek; ik zong vaak en bespeelde verschillende instrumenten. Toen ik acht jaar oud was, onderging mijn wereld een grote verandering toen ik naar een nieuwe stad en klas verhuisde. Deze overgang was erg spannend voor mij, omdat ik daar niemand kende. Als kind dat van nature terughoudend was, vond ik het moeilijk om contact te leggen met andere kinderen, en daardoor was het lastig om mijn plek te vinden.
Deze ervaringen zorgden ervoor dat ik me steeds meer terugtrok en het liefst thuis bleef na school. Gelukkig kreeg ik veel steun van mijn ouders, maar ondanks hun inspanningen bleek dit niet voldoende. Uiteindelijk besloot ik naar een psycholoog te gaan om mijn problemen bespreekbaar te maken. Dit bracht als kind een grote verandering in mijn leven. Ik leerde om voor mezelf op te komen, over mijn problemen te praten en manieren te vinden om hier constructief mee om te gaan.
Gaandeweg begon ik steeds meer activiteiten te ondernemen die mij gelukkig maakten, in plaats van me te veel aan te trekken van wat anderen deden. Zo ontdekte ik bijvoorbeeld mijn passie voor zang en theater tijdens musicallessen, wat voor mij een echte uitlaatklep werd. Wat eerst mijn kwetsbaarheid was, kon ik nu gebruiken als een kracht in mijn werkveld. Door deze ervaringen wilde ik anderen de hulp bieden die ik als kind soms miste of die mij sterker maakten.
Liefde voor mensen en theater
Mijn passie voor theater bleef ik trouw en uiteindelijk volgde ik een opleiding aan een middelbare beroepsopleiding theaterschool, waar ik mijn kennis in dit vak verder kon verdiepen. Toen het tijd werd om een keuze te maken voor een hoger beroepsonderwijs, realiseerde ik me dat de harde realiteit van de theaterwereld niet bij mij past. Audities brachten bijvoorbeeld veel afwijzing met zich mee, iets wat niet goed samengaat met mijn (hoog)gevoeligheid. Mijn verlangen om mensen te helpen, een eigenschap die altijd al in me zat, bracht me uiteindelijk bij de studie dramatherapie. Dit bleek de perfecte combinatie van mijn twee passies: werken met mensen en theater. Hier leerde ik theater te gebruiken als een middel om op een andere manier met problemen om te gaan.
In de loop van de tijd heb ik als theaterdocent en als dramatherapeut gewerkt met een breed scala aan doelgroepen, waaronder mensen met autisme, ADHD, ADD, verstandelijke beperkingen, en fysieke beperkingen, vaak in combinatie met complexe of laagdrempelige hulpvragen. Deze ervaringen hebben niet alleen mijn inzicht en empathie vergroot, maar ook mijn vaardigheden als begeleider en therapeut verder ontwikkeld en versterkt.
Stageplaats
De praktijk is een vaste stageplaats voor de opleiding dramaterapie van de Hogeschool Arnhem en Nijmegen. Elk jaar zal er één 3e jaars student in de praktijk meedraaien om het vak te ervaren en zichzelf als therapeut te ontwikkelen.
Schooljaar 2024-2025 zal Lieke Kuijten dit zijn. Zij zal op dinsdag en woensdag aanwezig zijn. Het is uiteraard fijn als ze zoveel mogelijk mee kan kijken en doen. Indien u echter bezwaar heeft, mag u dit uiteraard altijd aangeven.
Aangenaam! Mijn naam is Lieke Kuijten en ik ben een derdejaars student Dramatherapie aan de HAN. Mijn passie voor de kunsten is al van jongs af aan aanwezig; ik begon met musicallessen en koos op de middelbare school theater als keuzevak. Deze liefde heeft me uiteindelijk naar de film school geleid, waar ik in 2021 afstudeerde als actrice.