Mentale zorg bij scheiden

Mentale zorg bij scheiding

Een scheiding is meestal een verdrietige gebeurtenis.  Of je nu samen beslist uit elkaar te gaan of dat één van jullie beide dat besluit: er komt van alles op je af. Praktisch, maar in eerste instantie vooral emotioneel.

Tijdens een scheiding doorloop je een rouwpad waarbij allerlei emoties loskomen. Emoties die op jezelf betrekking hebben en op je ex partner. Deze emoties spelen waarschijnlijk ook bij je ex. Dat is heel normaal. Immers, als alles pais en vree was, dan ging je vast niet scheiden.

Om de praktische zaken goed samen af te kunnen ronden is het van belang dat je een plek hebt waar je je verhaal en je emoties kwijt kunt. Dat je de angel van de pijn eruit kunt halen. Pas dan kun je helder denken en beslissingen nemen.

Natuurlijk zijn vrienden en familie er voor je, maar zij staan vaak te dicht bij je en gaan mogelijk teveel in je emoties mee.

Herken jij dit?

  • Wat als je in een nare situatie beland met je ex en jij je er niet tegenop gewassen voelt?
  • Wat als jouw ex vol emotie zit en jij het niet ziet?
  • Wat als jij niet zo sterk in je schoenen staat als je dacht dat je stond? Of zou willen dat je stond?
  • Wat als jullie constant in ruzies belanden? (waarbij de kinderen ingezet worden)
  • Wat als jij constant het gevoel hebt aan het kortse eind te trekken?
  • Wat als jij steeds overstuur raakt van mailtjes, appjes of andere berichten van je ex?
  • Wat als jij steeds maar moet meebuigen om overeind te blijven of ruzie te voorkomen?
  • Wat als de scheiding al je energie opslurpt? Je ziek maakt?
  • Wat als jij je machteloos of,hulpeloos voelt, maar niet gehoord of gezien wordt door advocaten, mediators of instanties?
  • Wat als jij kanten van jezelf ontdekt waarvan je niet wist dat je ze had en je dit liever ook niet geweten had?

Hoe dan ook: jij wilt deze situatie verbeteren!

Jij (terug) in je kracht!

Misschien ben jij normaal een hele krachtige man of vrouw, maar heeft de (aankomende) scheiding je volledig onderuit gehaald. Het kan ook zijn dat je niet zo stevig in je schoenen stond en nu helemaal de bodem onder je voeten kwijt bent.

Ik kan je helpen om weer bodem onder je voeten te geven! Om je weer steviger te voelen en het hoofd te bieden aan je zorgen en emoties.

Hoe?

Niet alleen maar praten….

Bij veel hulpverleners wordt er vooral gepraat: over wat er gebeurt,  over hoe je je voelt, over wat je kunt doen. Maar niet iedereen kan zo gemakkelijk praten. En praten zorgt ervoor dat je in je hoofd blijft zitten. En daar is het over het algemeen al druk genoeg als je in een scheiding zit.

Ik bied je een ervaringsgerichte training, waarin we óók een beetje praten, maar vooral gaan DOEN!

We gaan:

  • rollenspellen spelen: we oefenen situaties. Gesprekken met je ex, gesprekken bij de mediator of advocaat, gesprekken met of over de kinderen, etc. We wisselen van rol: hoe voelt het in de schoenen van je ex? Hoe kijk jij naar jezelf vanuit de positie van je ex? Wat kun jij anders doen? En hoe doe je dat dan? Oefenen geeft je zelfvertrouwen waardoor jij anders durft te reageren.
  • werken met poppetjes. Ervaring en wetenschap heeft uitgewezen dat het werken met poppetjes heel verhelderend werkt. Door het materiaal neem je afstand van het verhaal , iedereen die meekijkt ziet hetzelfde beeld en je kunt allerlei situaties in beeld brengen. Ik volgde hiervoor een speciale training: “Een taal erbij in (v) echtscheidingssituaties.”
  • werken met lichaamsgerichte opdrachten. Hoe dichtbij mag iemand komen bij mij? Hoe houd ik iemand op afstand? Hoe voel ik me in mijn lijf? Hoe kom ik uit mijn hoofd en meer tot voelen?
  • schrijven. Een brief aan de toekomst. Een brief aan je verleden. Een brief aan je ex. Schrijven kan helpen om gedachten en gevoelens te ordenen en te uiten.

 *bovenstaande opdrachten zijn voorbeelden die gebruikt kunnen worden in de training. Afhankelijk van de behoeften van de deelnemer wordt gekeken wat passend is.

 

Mijn scheidingsverhaal

In 2018 gingen mijn ex-man en ik scheiden. Hoewel we ons voornamen dit ‘netjes’ te doen, lukten ons dat helaas niet. We kwamen tegenover elkaar staan waarbij onze twee kinderen veel last hebben ervaren van onze strijd.

Wat ging er mis?

Toen bleek dat wij er samen niet uitkwamen werd jeugdzorg ingeschakeld. Maar in plaats van dat daarmee iets werd opgelost, werd onze communicatie alleen maar slechter. De situatie verharde. Het valt de betrokken jeugdhulpverleners niet persoonlijk kwalijk te nemen: zij volgde het protocol op. Maar het is juist dat protocol wat ons, en ik geloof er heilig in ook vele andere scheidende ouders, de das om doet. 

Het protocol richt zich op ex-partners, waarbij de communicatie ernstig verstoord is, rechttoe rechtaan te laten overleggen over hoe ze het voor de kinderen gaan regelen. Het is eigenlijk vragen om mensen, bij wie zojuist een flinke pijl in het hart geschoten is, de pijn te negeren en normaal door te gaan. Dat gaat niet! De pijn, verdriet, woede van een scheiding zijn rauw en zetten de ex-partners in een overlevingsmodus, waarbij je doorgaans niet de beste versie van jezelf bent. Een rouwproces. 

En hoe toen verder?

Onder begeleiding deze gevoelens en manieren van reageren mogen onderzoeken kunnen minstens, zo niet meer effectief werken voor de kinderen. Er leiden meer wegen naar Rome en soms is de zijweg de beste en snelste weg! Pas wanneer je inzicht krijgt in je emoties en gedrag en de gevolgen daarvan (voor jou, de kinderen en je ex- partner) ontstaat er ruimte om er ook iets mee te doen. 

Wij besloten in gesprek te gaan zonder jeugdzorg. Best gewaagd, de vlam schoot immers vaker wel dan niet in de pan. Maar we hadden beide de intentie het op te lossen. Tijdens ons gesprek ontdekten we dat we meer overeenkomsten dan verschillen hadden ervaren. We kwamen samen tot goede afspraken en begroeven de strijdbijl. Een wending die ieder van ons, maar in het bijzonder onze kinderen, veel goed gedaan heeft. 

Elke schade heeft een schat. De schat die ik haal uit mijn ervaring met jeugdzorg is: dit moet anders kunnen! Dat gemis van een luisterend oor, iemand die ruimte gaf voor onze emotie, in plaats van ons steeds te dwingen dat opzij te zetten en over de kinderen te praten, dat wil ik andere ouders wel kunnen bieden die in een soortgelijke situatie zitten. Hoewel je als hulpverlener het conflict voor ouders niet kunt oplossen, dat is écht van hun en áán hun, kun je wel ruimte geven om tot rust en inzicht te komen. En dat kan heel veel  opleveren. Direct en indirect voor de kinderen.