Je kind wil een opleiding volgen waar ‘geen droog brood’ in te verdienen is, maar waar je kind zich wel als een vis in het water bij voelt.
Wat doe je?
Sta je je kind toe zijn/haar hart te volgen en moedig je je kind aan? (al lig jij wakker van de zorgen of dat ooit tot iets leidt?)
Of
Stuur jij je kind (al dan niet met dwang) naar een opleiding waar de baankansen hoog zijn. (maar waar je kind zich écht niet ziet rondlopen)?
Lastig toch?
Mijn ouders stonden ooit ook voor dit dilemma. Toen ik naar de open dag van de opleiding Vaktherapie ging (dat heette toen nog Creatieve therapie en sommige mensen kennen het zelfs nog als Mikojel) zei de directeur lekker ‘hoopgevend’: ” Er is weinig werk te vinden als je je diploma hebt.” Ik was er samen met mijn vader en ik weet niet meer precies wat zijn reactie was (of misschien slikte hij wel stilletjes in wat hij dacht om me niet meteen te ontmoedigen…) Maar zelfs bij mij zijn die woorden, nu ruim 17 jaar later, nog blijven hangen.
Toch mocht ik er naartoe. En hebben mijn ouders me altijd gesteund in deze keuze. Me gestimuleerd ervoor te gaan. En toen ik in het 2e leerjaar erg twijfelde of ik wel op mijn plek zat, hebben ze me overtuigd dat ik het moest doorzetten.
Fijn dat ze dat gedaan hebben, want toen ik eenmaal op stage mocht in het 3e leerjaar was ik overtuigd: dit is mijn droombaan!
Ik had dan ook mazzel dat ik een half jaar na mijn afstuderen al aan de slag kon als dramatherapeut en daarna, na twaalf jaar, voor mezelf startte en dus mezelf van werk in mijn opleiding voorzie.
Maar het kan een flinke breinbreker zijn als je kind kiest voor een niet-zo-voor-de-hand-liggende- keuze. En jij als ouder wilt je kind beschermen. Je wilt het beste voor je kind. Je wilt niet dat hij/zij gekwetst wordt of teleurgesteld. Maar ja…als je kind voor een opleiding kiest is hij/zij óók puber en heb je niet meer zoveel in de pap te brokkelen als toen je kind nog klein en volgzaam was en jij voornamelijk de keuzes en beslissingen óver je kind maakte.
Wat nu?
Vertrouwen is het key-word!
Wat jouw kind nodig heeft is jouw vertrouwen. Het vertrouwen dat het goed komt. Het vertrouwen dat hij/zij mag kiezen voor waar zijn/haar hart ligt en, mocht het toch een verkeerde keuze zijn, dat het altijd een andere optie is.
Natuurlijk,dat kan niet eeuwig duren. En er moet ook op de kosten en eventuele studieschulden gelet worden. Maar hou dat nou precies niet de hele tijd tegen je puber aan, want dan kan hij/zij het hart niet volgen.
Puberbrein
In ons onderwijssysteem is eigenlijk iets geks aan de hand. We willen dat onze pubers kunnen plannen en organiseren, we willen dat ze op tijd in de schoolbanken zitten, huiswerk maken en aan hun toekomst denken. Tegelijkertijd zijn er talloze wetenschappelijke onderzoeken waarin is aangetoond dat het puberbrein eigenlijk helemaal niet rijp is voor deze vaardigheden. En precies op dat moment van hun leven moeten zij keuzes maken over een toekomst, terwijl nadenken over wat je vandaag aantrekt of eet al een moeilijke keuze ansich is als je 15, 16, 17 jaar bent.
Tel daarbij op de overkill aan studiemogelijkheden, scholen en opleidingen en je hebt een formule voor keuzestress.
Je rol als ouder kan hierin beter coachend, begeleidend en steunend zijn, dan dwingend, sturend en straffend. Om de volgende 3 redenen:
- in de weg naar volwassenheid is het belangrijk dat je kind leert om eigen keuzes te maken en daarover verantwoordelijkheid en de consequenties te dragen. Maar ook om daarin fouten te mogen maken en dan opgevangen te worden.
- pubers willen zich losmaken van hun ouders, maar dat kunnen ze pas echt goed als ze in de wetenschap zijn dat hun ouders wel pal achter ze staan als ze gekwetst worden of tegenslag ervaren. Want dan zijn het stiekem toch nog jonge, kwetsbare mensjes die een troostende schouder of een arm om zich heen willen. Wanneer je je puber op een sturende, dwingende wijze benadert, bestaat er een grote kans dat je puber zich van je afkeert en je geen zicht meer hebt op wat er in hem/haar omgaat. Of je verlamt je puber juist, waardoor hij/zij niet gaat ontdekken en wat daarmee ook een gezonde zelfontwikkeling in de weg staat.
- door je puber te coachen en te begeleiden, waarbij jij vooral de bevragende ouder bent, zet je je puber aan tot zelf nadenken, kiezen en beslissen. Vraag naar de voor en nadelen, naar oplossingen of welke blokkades je kind denkt tegen te komen, wie kan helpen of steunen, wanneer hij/zij het doel bereikt wil hebben en of jij nog iets kunt betekenen. Je biedt je puber eigenaarschap over diens keuzes, wat zelfvertrouwen bevordert. Iets waar je geen genoeg van kan hebben in je weg naar volwassenheid.
Als je als ouders beide op deze manier kunt omgaan met de studiekeuze van je kind, voorkomt dat óók strijd en spanning tussen jou en je partner, mochten jullie beide een hele andere visie erop nahouden.En daar is jullie puber je héél dankbaar voor!